Valentijnse Sushi en het British Commonwealth Empire

Zo, we zijn weer bijna een week verder en het is intussen valentijn. Niet zo speciaal zou u denken, echter, hier in het verenigd koninkrijk wordt dat wel degelijk als belangrijke feestdag aangehaald! Waar wij eerder zeggen: goh, valentijn...moet niet, maar als je iets wil doen, altijd leuk. is het hier eerder: valentijn, moét en als het niet gebeurd, schande! (gesteld dat je 'n lief en/of 'lover' hebt dan toch). Eerst gingen wij (cultureel aangepast als we zijn) hier thuis lekker eten en gezellig de avond doorbrengen, maar natuurlijk...er kwam iets tussen. Omdat we de laatste week een paar keer sushi hadden gekocht in de Tesco (engelse equivalent van de Delhaize) kregen we het lumineuze idee om sushi te gaan eten op valentijnsavond (deze avond). Ik op weg naar mijn werk (ik moest werken in het Britse commonwealth museum, maar daarover later meer) een sushibar gevonden en geboekt voor twee personen. We zijn daar deze avond lekker gaan eten, en ja het was echt lekker...die Jappen kunnen er wat van, chapeaux!

Over 'the commonwealth' dan maar. Dinsdag avond heb ik samen met Quentin (Zuid-Afrikaan) en Alisia (Nieuw Zeeland) gewerkt voor Fosters, een groot Engels cateringbedrijf. Hun 'venue' (venjoe) ging door in het museum van het Britse Commonwealth te Bristol. De naam van het bedrijf mag ik niet vermelden, maar het ging om een groot contract van defensie...ja denkt u maar aan Irak en dergelijke...dat 'gevierd' werd. Fosters is leuk om voor te werken, maar moest ik ooit eten krijgen dat geserveerd wordt door Fosters ... dan zou ik toch niet te veel eten. Hun standaard ligt niet zo hoog namelijk, zowel chef-gewijs als opdien-gewijs. Dit gebeurde in een reusachtige hangar waar ooit het station van Bristol was (nu enkele meters verder) namelijk "Temple Meads" (tempel mieds). Voor het diner moesten we h'ors d' euvres serveren (in't engels "canapés") in het museum zelf en goh, zelfs in hun museum heerste er een sfeer van trots (beschrijvingen en dergelijke bij museum stukken) en neerbuigendheid over de ooit overwonnen volkeren, ik verschoot er eerlijk gezegd van. Er hing een wanddoek met daarop het tafereel van de Ashanti die ooit tegen de Engelsen vochtten (Ghana) en Alisia zag haar Nieuw Zeelandse roots ook tentoongespreid in een kastje aan de muur.
In ieder geval, dit ging vrij vlot, het publiek was jong en dronk veel, dus we konden over naar de maaltijd die ook zonder brokken verliep (jaja, raar maar waar:)) .
Het belangrijkste wat ik van die avond opgestoken heb is dat het blijkbaar dat ene kleine prutseilandje (zie kaartje) er in geslaagd is zo 'n enorm groot gedeelte van de wereld te veroveren, niet altijd met evenveel fijngevoeligheid, en dat ze daar eigenlijk nog altijd op teren...(zie het defensie contract waar we voor serveerden).

Ontnuchterend, doch leerrijk, er was heel wat wijn over en die mochtten we dan meenemen, want ze was toch al open...kurk er op en hoppa, naar huis:).

Voor de rest niet veel speciaals, ik heb nog een sollicitatie gedaan voor een goeie job, maar bij nader inzien bleek dat ze liever een vrouwmens hadden en hebben ze dus maar besloten mij niet terug te vragen voor een nieuw gesprek, jammer, maar het zij zo. Met Blue Arrow heb ik voorlopig heel wat werk (toch al 'n vier weken) dus als dat zo blijft heb ik geen klagen meer, ze reserveren nu zelfs werk voor mij, als dat geen luxe is:)!

Groetjes en laat elke dag een valentijnsdag zijn!:)

R.O.B.

(p.s.: en stem voor de stroopfabriek!)