A bit of culture anyone?

Wederom een dood moment tot ik nogmaals naar Rio mag trekken! Juih!
Enfin, ik wilde deze tijd gebruiken om jullie even wat wijzer te maken over mijn culturele ervaringen hier in het niet zo verre Bristol.
Engelsen...tja...stiff upper lip, courtesy (beleefdheid), afstandelijkeid, etc..klopt allemaal...maar ook weer niet. De meeste Engelsen die ik ontmoet heb tot hier toe zijn stuk voor stuk enorme lieve mensen. Mensen die om de haverklap vragen "how are you, you allright?" en dat verdorie nog menen ook! Makkelijk te testen door eens voor de flauwe "neen" te antwoorden (no dus) waarop ze dan de bezigheden waarmee ze bezig waren (anders waren 't geen bezigheden natuurlijk) staken en luisterbereid zijn en klaarstaan met goeie raad. Op zich verschilt de cultuur niet zoveel van de Belgisch/Vlaamse (nu onafhankelijk heb ik gehoord, hilarisch!), echter wij zijn wel meer extravert, maar dan weer zijn de engelsen liever....rare combinatie, maar toch is het waar:).

Ook is er iets in de Engelse taal. Engels spreken is meer dan woorden vormen die je niet van de geboorte binnengegoten zijn, het is een houding. Net zoals elke taal een ander gevoel bij je oproept als je het spreekt: Duits --> enige hardheid en stijfheid, Frans --> enige nonchalance e.d., Spaans --> passie en beweging, Nederlands --> stijf doch ruimte voor lichamelijkheid (vooral in't Vlaams), zo heeft ook het Engels een attitude. De Engelse attitude komt naar boven in de vorm van de klassieke (en reeds vermelde) stiff upper lip. Voor de leken, stiff upper lip (stijve boven lip) betekent niets meer of minder dat een Engelanderman/vrouw geneigd is om in elke situatie de etiquette (courtesy) de bovenhand te laten nemen in plaats van de eigen emoties. De engelsen hebben in hun taal duizenden manieren om iemand af te schepen die ze niet graag hebben, en slechts als heel dit arsenaal niet gewerkt heeft zullen ze tot "scherpere" taal overgaan. Dit heeft tot gevolg dat een Brit nogal afstandelijk overkomt,maar...:) Na enkele gesprekken met de autochtone bevolking werd het me duidelijk waarom. Volgens die mensen die ik gesproken heb (let wel dit is geen antropologisch onderzoek!;)) ligt de oorzaak hiervoor in het feit dat veel Engelsen eigenlijk heel warme en lieve mensen zijn die klaarstaan voor de zwakkeren in de maatschappij (gehandicapten voorzieningen zijn hier topklasse voor zover ik kan zien) en hun emoties op tafel leggen als ze iemand volledig vertrouwen...en daar zit het addertje...ze zullen zomaar nooit iemand ter vertrouwen nemen, ze neigen zelfs naar een aversie voor mensen die hen onmiddellijk in vertrouwen nemen. Hun strategie (als het zo genoemd mag worden) bestaat er in door een beleefde vriendelijke afstandelijkheid op te bouwen om vanuit deze hoek de andere partij te kunnen gadeslaan. Na enige tijd zal er al dan niet besloten worden om dit masker af te nemen ... en dan zijn het écht goeie vrienden en vriendinnen! Wordt het niet afgenomen dan kan je nog altijd geen kwaad woord zeggen over de Engelsman/vrouw in kwestie, ze zijn altijd beleefd, gedienstig en hulpvaardig, alleen...dat échte krijg je niet te zien, hoe hard je ook gaat proberen en eigenlijk heb ik daar wel respect voor:);) (k ben thuis 'n beetje Engels opgevoed;))

De bron voor deze taal analyse komt van gesprekken met Rubén (Spanjaard en sinds half jaar in Bristol), Maria (Duitse en sinds 2 jaar in Bristol), en Charlie (rasechte beer-achtige voortandenloze Brit uit de lage middenklasse maar 'n geweldige kerel), gesprekken tijdens de pauze (en ook tijdens het "werk" ;)) in Rio.

Oh ja, nog even dit..ik heb ontdekt dat ik toch Kerstmis niet beu ga zijn, want dat Rio gedoe heeft al bij al toch maar weinig met Kerst te maken...:d

Cheers!
Wrob